Het was de website van de AB die me triggerde om te klikken op de bijgevoegde “You Tube” filmpjes. Wat ik daar te zien, maar vooral te horen kreeg maakte dat ik als de bliksem vroeg aan onze chiefs of ik dit concert kon recenseren. Want eerlijk gezegd: een band uit Australië hier kunnen zien is geen dagelijkse kost. Dus misschien was dit wel een enige kans.

Maar eerst hadden ze een voorprogramma mee. Het was Geo, een jongedame met een lichtjes hese stem die een soort van fluisterblues bracht. De begeleiding was op akoestische gitaar. Ze had zeker enkele knappe songs maar alles kabbelde nogal en eerlijk gezegd: de gitarist was niet echt begaafd. Jammer want ik had haar wel eens willen bezighoren met een band achter haar. Als je haar muziek wil horen zal je vooral de elektronische weg moeten zoeken. In elk geval haar iets meer dan een half uur durende set kon het publiek in de zaal stilhouden. Haar trage versie van James Brown “It’s A Man’s World” was verdienstelijk. Sterkste nummer was voor mij “Lonely Blue Messiah” met een tempowissel in de song die wat extra dynamiek gaf. Hopelijk zien we haar nog eens terug.

Kort daarna was het de beurt aan de Teskey Brothers. Wat mij al direct goedgezind maakte was dat ze hun blazers hadden meegebracht. Naar de vierkoppige band was er nog een trompet en trombone te horen. Maar de troef van de band is natuurlijk de stem van Josh Teskey. Zijn stem doet denken aan Ray Lamontagne of Paolo Nutini. Ze namen een uptempo start met het soulvolle “Crying Shame” dat door de blazers aan Muschle Shoals, Stax of Daptone muziek deed denken met een bluesy feel. Maar de blues spelen ze ook als de beste want het daaropvolgende “Shinny Moon” met knap slide spel van de andere Teskey deed onvermijdelijk denken aan JJ Cale in zijn beste dagen. In het daaropvolgende “Say You’ll Do” kregen we een blues met de nodige blazersinkleuring en een knappe gitaarsolo die ons naar het Fleetwood Mac ten tijde van Peter Green bracht.

Ter afwisseling werd er dan een funky en bezield “I Get Up” gebracht. In de lang uitgesponnen blues “Reason Why” werd er naast de blazers en de gitaar nog wat extra piment toegevoegd met knap harmonicaspel. De hele zaal was verkocht en vanaf dan werd de rest van het concert een home run. We kregen nog een soulvol “I Love A Woman” en een verassende cover van Black Sabbath”s “War Pigs”. Het hoogtepunt van de avond was wel “Pain & Misery” dat door de tempowissels en blazers deed denken aan het beste van Blood Sweat & Tears. Als uitsmijters kregen we de het door de drummer geschreven “Louisa” met jungle drums en harmonica. Na het funky “Right For Me” werden de obligate solo’s van de bandleden gespeeld. Voor de bisnummers kwamen de 2 broers solo met slide gitaar en de knappe stem die voor kippenvel zorgde.

Deze band is een ontdekking en die zeker nog kan groeien als ze hun repertoire wat uitbreiden. Nu is de enige detailkritiek die gegeven kan worden dat er iets meer afwisseling mocht inzitten. Maar de band is er een die, mits een passage op enkele zomerfestivals, zeker naam gaan maken. Topconcert van een fantastische band die ik zeker verder zal volgen want volgens mij zijn het blijvers.

Lisael

Foto's © Yvo Zels